Freuher op de Veddel

Gesunne Kost

.… Heinz ver­tellt uns einen

[one_third]

Dor, wo de Wil­helms­bor­ger Stroot vun Siel­diek afgeiht, stunn freu­her de lüt­te Holt­bood mit denn Greun­lo­den vun Fro Moli­tor. In´n Krieg weer de Ost­siet vun uns Siel­diek kom­plett in Dutt sme­ten. So muss Fru Moli­tor man blots de Trüm­mers­teen an de Sied schu­ven un kunn eer lütt­je Bood opstel­len. Steen för ´n lütt Fun­da­ment legen dor jo aller­we­gens noog rüm.

Vun Dag heurt sik dat lich­ter an, as dat domols west is. De velen Fle­ger harrn jo nich blots de Hüser tweis­me­ten; all dat, wat in de Wark­s­teden , Schup­pens un Garo­s­chen stunn, weer jüst so in Dutt. So möten de Lüüd Hydrau­lik un Keden­bag­gers dörch Spo­den un Schüffeln erset­ten. Dink doch mol an de rugen Han­nen vun uns Trüm­mer­fru­ens; de hett keen Nogel­lack hol­pen un wenn se di eien däen, hest du nich markt, wat dat nu een Fro­ens­hand weer or de vun een Mann.

Veel Greunkrom un Fruch­tens harr Fro Moli­tor in ehr Rego­len nich anto­be­den. Meist han­nel­te sik dat um Kan­tüf­feln, Stee­kreu­ben, Zib­beln un vil­licht Por­ree or een Salot­kopp. Vör denn Tre­sen harr se twee hol­ten Foten stohn: In een weern Solt­gur­ken un in dat anne­re welk in Essig mit Krü­dern. Mit de Utlo­gen, de wi hüüt wennt sünd, harr dat domols wenig to doon. Wat wi Gören an Vit­ami­nen neu­dig harrn, „besorg­ten“ wi uns ohnehen in Free­ho­ben an de Obstschuppens .

[/one_third]

[one_third]

Mien School­fründ un Nobors­jung Peter Maack harr twee Gro­schen in de Büxen­tasch un lood mi in, bi Fro Moli­tor Appels to keu­pen. Ik sull een afk­re­gen. He geev mi sogor de bei­den Gro­schens, dor­mit ik den Han­nel afwi­ckeln kunn. Fro Moli­tor kreeg de twin­tig Penn un seuk uns veer scheu­ne Appels ut. Wat heff ik mi ver­joogt, as dat mit mol klitschnatt un koolt ut mien Büxen­tasch an´n Been dool leep. Peter harr sik an dat Fatt mit de Gewürz­gur­kens ran­mookt un mi dor vun twee in de Büxen­tasch ste­ken. Ick feul Ponik in mi obstie­gen un harr ban­nig Angst, as een Deef un Spitz­boof opto­f­le­gen un seh mi al in Kal­labusch. Ik nehm de Appels un jung­hei­di weer ik rut ut denn Loden.

Op uns Heim­weg kunn Peter sik gor­nich ink­re­gen för sien Spi­jöök un lach öber mie­ne Angst. He hett mi een gro­ten Bang­büx nöömt. Dat weer wull nich dat ers­te­mol, dat Peter sik op düs­se Ort Rabatt besor­gen däe un mi dücht, he weer een geöv­ten Inkeu­per mit wes­seln­de Hel­ps­lüüd. Man, dorch de gemisch­te Kost ut Appels un Gur­kens hebbt wi keen Weh­dog kre­gen. Doch bi tokünf­ti­ge Han­nels weer ik nich mehr mit vun de Par­tie. För Peter sie­ne vige­li­en­sche Ort into­keu­pen, weer ik nich to gebru­ken un he hett fort­sens op mien Hülp ver­zicht. Lie­kers sünd wi gode Frün­nen bleven.

[/one_third]

[one_third_last]

Peter is in Som­mer 1955 mit sien Fohr­rad bi de Elv­brü­cken ünner een afbö­gen­den Kies­las­ter komen un weer op de Stell doot. To de Tiet weern wi in de vör­letz­te School­klass. Mit gode twin­tig Jungs ut uns Klass mok­ten wi ´n gro­de Som­mer- Rad­tour no dat Ost­see­bad Steen bi Laboe . Dor, blan­gen uns ool School­heim, wul­len wi tel­ten un uns Feri­en­tiet ver­brin­gen. Wi weern domols Scheu­ler von Hen­ry Kel­ling, de in´n Radio ok as platt­düt­schen Sna­cker to heurn weer. Hen­ry Kel­ling harr bi de Ham­bor­ger Koop­manns­lüüd un Ree­ders Spen­den insam­melt un dor­vun dat Feri­en­heim in de Inf­lat­scho­on­stied 1924/25 gründ . Wi wee­ren de „Ved­de­ler Meu­ven“. So hett jüm­mers de Afs­luss­klass vun Kel­ling heten.

Peter sien Vad­der weer Bus­foh­rer un hett de Bun­des­stroot 4 vun Ham­borg no Kiel för to gefohr­full hol­ln un sie­nen Jung dat Mit­mo­ken bi uns Tuur ver­bo­den. School­meis­ter Kel­ling harr Tro­nen in sien Ogen, as he bi uns an´n Teltp­lads ankeem un uns de tru­ri­ge Noricht vun Peter sien Doot öber­brocht hett. Op uns Feri­en harrn wi denn ook keen Lust mehr un sünd vör­tie­dig to Hus fohrt.

An denn Dag, as wi uns Peter in Ohls­dörp ünner de Eer bröcht hebbt, stunn de kom­plet­te School­klass mit uns Klas­sen­wim­pel an de Graffs­teed. Wi hebbt Rotz un Tro­nen weent. Dat is nu all soss­tig Johr her. Appels un Gur­ken eet ik jüm­mers noch geern; blots ninich wed­der tosomen.

Insel­nost­al­gie auf Platt­dütsch – Vie­len Dank an den Autoren Heint Tiekötter!
Kontakt:heint.tiekoetter@arcor.de

[/one_third_last]