Gesunne Kost
.… Heinz vertellt uns einen
[one_third]
Dor, wo de Wilhelmsborger Stroot vun Sieldiek afgeiht, stunn freuher de lütte Holtbood mit denn Greunloden vun Fro Molitor. In´n Krieg weer de Ostsiet vun uns Sieldiek komplett in Dutt smeten. So muss Fru Molitor man blots de Trümmersteen an de Sied schuven un kunn eer lüttje Bood opstellen. Steen för ´n lütt Fundament legen dor jo allerwegens noog rüm.
Vun Dag heurt sik dat lichter an, as dat domols west is. De velen Fleger harrn jo nich blots de Hüser tweismeten; all dat, wat in de Warksteden , Schuppens un Garoschen stunn, weer jüst so in Dutt. So möten de Lüüd Hydraulik un Kedenbaggers dörch Spoden un Schüffeln ersetten. Dink doch mol an de rugen Hannen vun uns Trümmerfruens; de hett keen Nogellack holpen un wenn se di eien däen, hest du nich markt, wat dat nu een Froenshand weer or de vun een Mann.
Veel Greunkrom un Fruchtens harr Fro Molitor in ehr Regolen nich antobeden. Meist hannelte sik dat um Kantüffeln, Steekreuben, Zibbeln un villicht Porree or een Salotkopp. Vör denn Tresen harr se twee holten Foten stohn: In een weern Soltgurken un in dat annere welk in Essig mit Krüdern. Mit de Utlogen, de wi hüüt wennt sünd, harr dat domols wenig to doon. Wat wi Gören an Vitaminen neudig harrn, „besorgten“ wi uns ohnehen in Freehoben an de Obstschuppens .
[/one_third]
[one_third]
Mien Schoolfründ un Noborsjung Peter Maack harr twee Groschen in de Büxentasch un lood mi in, bi Fro Molitor Appels to keupen. Ik sull een afkregen. He geev mi sogor de beiden Groschens, dormit ik den Hannel afwickeln kunn. Fro Molitor kreeg de twintig Penn un seuk uns veer scheune Appels ut. Wat heff ik mi verjoogt, as dat mit mol klitschnatt un koolt ut mien Büxentasch an´n Been dool leep. Peter harr sik an dat Fatt mit de Gewürzgurkens ranmookt un mi dor vun twee in de Büxentasch steken. Ick feul Ponik in mi obstiegen un harr bannig Angst, as een Deef un Spitzboof optoflegen un seh mi al in Kallabusch. Ik nehm de Appels un jungheidi weer ik rut ut denn Loden.
Op uns Heimweg kunn Peter sik gornich inkregen för sien Spijöök un lach öber miene Angst. He hett mi een groten Bangbüx nöömt. Dat weer wull nich dat erstemol, dat Peter sik op düsse Ort Rabatt besorgen däe un mi dücht, he weer een geövten Inkeuper mit wesselnde Helpslüüd. Man, dorch de gemischte Kost ut Appels un Gurkens hebbt wi keen Wehdog kregen. Doch bi tokünftige Hannels weer ik nich mehr mit vun de Partie. För Peter siene vigeliensche Ort intokeupen, weer ik nich to gebruken un he hett fortsens op mien Hülp verzicht. Liekers sünd wi gode Frünnen bleven.
[/one_third]
[one_third_last]
Peter is in Sommer 1955 mit sien Fohrrad bi de Elvbrücken ünner een afbögenden Kieslaster komen un weer op de Stell doot. To de Tiet weern wi in de vörletzte Schoolklass. Mit gode twintig Jungs ut uns Klass mokten wi ´n grode Sommer- Radtour no dat Ostseebad Steen bi Laboe . Dor, blangen uns ool Schoolheim, wullen wi telten un uns Ferientiet verbringen. Wi weern domols Scheuler von Henry Kelling, de in´n Radio ok as plattdütschen Snacker to heurn weer. Henry Kelling harr bi de Hamborger Koopmannslüüd un Reeders Spenden insammelt un dorvun dat Ferienheim in de Inflatschoonstied 1924/25 gründ . Wi weeren de „Veddeler Meuven“. So hett jümmers de Afslussklass vun Kelling heten.
Peter sien Vadder weer Busfohrer un hett de Bundesstroot 4 vun Hamborg no Kiel för to gefohrfull holln un sienen Jung dat Mitmoken bi uns Tuur verboden. Schoolmeister Kelling harr Tronen in sien Ogen, as he bi uns an´n Teltplads ankeem un uns de trurige Noricht vun Peter sien Doot öberbrocht hett. Op uns Ferien harrn wi denn ook keen Lust mehr un sünd vörtiedig to Hus fohrt.
An denn Dag, as wi uns Peter in Ohlsdörp ünner de Eer bröcht hebbt, stunn de komplette Schoolklass mit uns Klassenwimpel an de Graffsteed. Wi hebbt Rotz un Tronen weent. Dat is nu all sosstig Johr her. Appels un Gurken eet ik jümmers noch geern; blots ninich wedder tosomen.
Inselnostalgie auf Plattdütsch – Vielen Dank an den Autoren Heint Tiekötter!
Kontakt:heint.tiekoetter@arcor.de
[/one_third_last]