Wiehnachten 1952: Ingo hett Namensdag
An de Stell, wo op de Veddel de Stroot „Passierzettel“ mit so´n lütten Bogen in “ Am Gleise“ wieder-lopen deit, harr de Footpatt de bredtste Stell. As Gören kunn wi dor goot spelen . Autos geev dat noch nich so veel un wenn mol een vörbi keem, denn steurte dat nich. Man kunn se freutidig heurn un se weern ok een moje Ünnerbrekung.
Gören geev dat genog; no´n Krieg harrn de Minschen, wat de Leev anlangt, ´n Barg notohollen. Fernsehers harrn de mindsten un de Pille weer noch nich erfunnen. Also geev dat ook keen Pillenknick.
Wenn wi Kibbel-Kabbel, Meiersche Brüch, Football op een Tor or Pielversteken spelten, kämen jümmers tein bit foftein Jungs und Deerns tosomen. Dat güng nich sünnerlich liesen af. Vandoog goht de Lüüd ton Afkaten, wenn jem dat to luud is. In de Tiet weern de Öllern glücklich, wenn de Gören gesund weern un buten spelten .
Man, af un an geev dat denn doch mol Striet. De velen Veddeler, de as Hobenarbeiders un Warftgrandis arbeiten däen, gungen jo ook op Schicht un bruken denn ok mol dagsöver jemmer Sloop, weil dat se op Nacht wedder ruut möten. Un denn geev dat dor ook son poor Spökenkiekers, de meenten, se harren mitkregen, dat in dat Huus, wo de Kinners veel vör de Döör spelten , bald een Minschen to Schannen or gor to Dood komen kunn.
So keem no dat Sankt Florians-Prinzip af un an de Anwiesung, wi sullen man annerswo spelen. Dat däen wi ungern, denn an de annern Stellen weer de Footpatt nich breed noog un keem dichter an de Bohn ran. Un in dat Huus „Am Geleise 5“ weer in Krieg een Bomb rinjoogt , harr dat Treppenhuus in Dutt smeten un dor muchen wi nich geern spelen. Dat weer uns grulig.
Nr. 5 weer dat letzte Huus, denn keem de Fuhrpark vun Louis Giercke. Blangen de Opfohrt to denn Bedrief an Meckelsborgswech stunn een lütje man grood fiefundottig Quadrotmeter grote Holtbood, so een Dr. Robert Ley-Huus mit Pultdack. Dorin hett mien Schoolfründ Ingo mit sien Öllern leevt. Ingos Vadder weer Fohrer bi Giercke, keem veel öber Land und so harrn se jümmers wat op´n Disch optodregen un to bieten. Un Ingos Modder, Tant Lenchen, kunn fix backen. Ehre Spezialität weer Streuselkoken mit Kokosflocken. Mi kunn se good lieden, denn ‑wat een Tofall- wie harrn beid an sülbigen Dag Namensdag.
1952 gung uns dat tohuus bannig klöterig. Mien Modder har bi de Hochbohn een groot Malöör hat, se is Schaffnerin west un son dösigen Tommi –Suldoot hett nich oppasst un eer Batteriesäure an de Been schütt. De Hochbohn hett er fortsens rutsmeten. So sporten se dat Krankengeld un Lüüd geev dat jo noog, de Arbeit söcht hebbt.
Mien Fründ Ingo harr Wiehnachen Gebortsdag un ik weer to Koffi un Koken inlood. Man mien Modder schüttkopp un säe, wi hebbt keen Geld un ohne een Geschenk an Ingo kannst du dor ne hen. Wat süllt de vun uns denken? Man un ik harr so´n Jieper. Wat hebb ik dibbert un an denn Koken vun Tant Lenchen dacht. Ik kunn mi in miene Gedanken gornich loosrieten vun den Smackkroom. No een lange Tiet harr ik mien Modder week un se harr noog vun miene Dibberee. Letztend geev se mi soss Groschen un dormit schull ik bi denn Kattunrieter Conze an Sieldiek för Ingo Strümp köpen. Nu harr ik dat bannig hild un keem in Draff. Een halve Stünn loter seet ik all bi Ingo an Disch. Denn Barg Koken, denn ik mi dor to Liev feurt heff, weer wisslich mehr wert, as de soss Groschen för de Strümp.
Ik war düssen Nomeddag mien Leevdag nich vergeten. Doch dat hett noch´n annern Grund: Op mien Heimweg funn ik een richtigen Blauen, een 10-Mark-Schien, in Snee. Mit tein Mark muss mien Modder uns een gode Woch öber Woter hollen; för tein Mark netto hett een Arbeider de hele Woch wuracken musst. Ober wi weern keen Arbeiters, wie harrn nix op de Noht. Mien Modder weer scheed worrn un weer krank un harr keene Anstellung.
Mannomann, wat flöög ik de Stroot hendool un suus no Huus, geev mien Modder den „Blauen“ un nehm eer in miene lütten Arms. Ik seh ehr Strohlen noch hüüt vör mi, denn nu harrn wi öber de Wiehnachstiet keen Sorgen mehr. Mit den Gedanken, dat een anner Minsch nu villicht in de Brenne keem, hebbt wi uns nich lang ophollen. Modder schrief stantepee ´n Zettel un ik pees dormit no Krämer Brandt. Een Veddelpund gode Bodder, veer Rundstücken, n´Knust Lebberwost, een Kanten Kees un een lüttje Tüüt mit echten Bohnenkoffie bröcht ik no Huus.
Un, ob du dat gleuvst or nich, för de Brötchen weer noch Platz in mienen Buuk .
An Tante Lenchen mutt ik noch so männichmol denken. Is dat nu allwedder ´n Tofall, dat se un Unkel Ernst mit ehr Graffsteed Siet an Siet mit miene Swiegeröllern liggt?
Wenn in Freujohr de Graffstellen opkloort un de Steen vun dat greune Moos befreet ward , denn schüer ik jümmers ook denn Steen von Tante Lenchen, snack een kotte Reeg mit ehr un bedank mi nochmol för denn Streuselkoken, de mi vör sosstig Johrn jümmers so goot smeckt hett.
Inselnostalgie auf Plattdütsch- Vielen Dank an den Autoren Heinz Tiekötter!
Kontakt: heinz.tiekötter@arcor.de
