Freuher op de Veddel
Inselnaostaligie auf Plattdeutsch von H. Tiekötter
In´n Markt-Kanol, dor wo de Spitzbunker an de Peutestroot steiht, leeg halv op Schiet de lütte Dampschleper „Fortschritt“. De geheurte Erni Buhrs to. Düsse Schleper weer man grod 10 – 11 Meter lang un is mit Damp fohrt. Un düsse Damp is mit Holt mookt worrn. Dat weer´n anstrengend Geschäft.
In Krieg hett dat Fohrtüüg dorch Bombensplitter Löcker in´n Rumpf kreegen un Erni Buhrs kunn em grod noch op Schiet sett, dormit he nich afsupen dee. As de Krieg toennen weer, hett Erni de Löcker in´n Rumpf dicht mookt un de Dampmaschien wedder in Gang bröcht. Denn hett he sien Schleper swatt anpöönt, dat Stüüerhus witt lackeert un dorno seh „Fortschritt“ ut as nee. Un denn hett he bald dörch siene olen Kontakte to de Norddüütschen Kohlen und Cokes–Werke vun Erik Blumenfeld wedder Opdrääg un Arbeit kreegen. Dor an´n Veddeler Damm is ut Steenkohlen Koks un Stadtgas mookt worrn un Ernie hett de Schuten vull mit Kohlen vun de grooten Seescheepen afholt un dorhen bugseert.
Erni Buhrs hett an Passierzettel Nr.1 wohnt un weer ´n fründlichen Minschen. Ik droff Onkel Ernie to em seggen. He hett mi oftens mol mitnohmen. Dat weer jümmers een grootordiget Belevnis, wenn wi beiden öber de Elv. ünner de Elvbrücken hendorch, op de Norderelv in denn Freehoben an de groten Schepen ranfohrt sünd un unse Kohlenschuten op denn Hoken nehmen.
An leevsten stunn ik vürn an Steben un door feul ik mi as een Welteroberer. Eenmol hett Ernie Buhrs mi wedder no vürn schickt; wi harrn grood keen Schlepp achter uns. Un denn hett he soveel Damp mookt, dat „Fortschritt“ vürn in een Welle dükern dee un een groten Schwall Woter öber denn Steben sleit is. Mann, wat heff ik mi dor verjoogt. Ik weer klöternatt. Onkel Ernie hett sik in sien Stüerhuus köstlich öber mien dummerhaftiget Gesicht amüseert.
As ik foftein Johr old weer, hett he mi anboden, dat ik no miene Schooltied bi em as Decksjung anfungen kunn. Mit de Utsicht op dat Hobenpatent un villicht ook dat vun de Ünnerelv harr he denn all son richtigen Karriereploon för mi. So scheun de Schipperee ook weer, miene berufliche Tätigkeit harr ik mi doch n´beten anners vörstellt, as heizen un Schuten anbinnen, denn an Roer stunn jo Onkel Ernie.
Doran hett sik ook nix ännert, as dat Heizen toenn weer un Ernie Buhrs sienen „Fortschritt“ verköfft hett un dorför de „Sigrid“ , een schicke Barkass keupen dee. „Sigrid“ dat weer de Nomen vun sien Dochter; Jungs harr he nich. Kloor weer dat ´n Sprung no vürn: een Dieselmaschien mookt jo nich so veel Meuh as een Dampschleper, de mit Holt in Gang hollen ward.
Ik gleuv, Ernie Buhrs weer´n beten trurig, dat ik nich bi em anfungen wull. He hett mi denn ook nich mehr so oftins mitnohmen un seker hett he bald een richtigen Decksjung funnen.
